Gewapend met zijn gitaar, zijn vermogen om via liedjes boeiende verhalen te vertellen en een tanklading aan covers—welke hem, naar eigen zeggen, veilig houden in donkere tijden—speelt de sinner-songwriter zijn eerste volledige cover-show BLANKETS.
“Blankets zijn dekens, dekens zijn covers, covers zijn liedjes, liedjes houden je warm, blankets ook... cirkel rond, niet?” -Jean, December 2018
Het is begin jaren negentig, je zit in een band, je bent veel te luid en je hebt met zijn drieën de uitstraling van een stel neurotische pedaalemmers. Dat !JP nog steeds niet is vergeten, heeft alles te maken met de klasse van de songwriter van de band, de melodieuze rijkdom die langzaam door de brok herrie begon heen te sijpelen, als een streepje zonlicht in een verder grijze hemel.
Jean Koning schreef altijd de meeste songs: lagen herrie over elkaar heen gestapeld, maar ergens binnenin die troep kwam er een speels tegenwicht doorsijpelen. En speels is hier relatief.
Om de impact van !JP (en daarmee Jean Koning) goed te kunnen vatten, moeten we terug naar de oude wereld, toen alle muziek nog niet met één zoekopdracht te vinden was. Nog een belangrijk kenmerk, de scheidslijn: je had de muziek die van hen was, van de massa. En je had “onze” muziek. Door de aardbeving van punk was een alternatieve hitparade ontstaan, waar geen plaats was voor bubblegum als Bros of stadionvullers á la Pink Floyd. Dit was geen muziek die naar je toe kwam, maar muziek die je moest zóeken. Maar als je haar eenmaal had, was het een geheim dat je met bonzend hart met je meedroeg. Soms letterlijk: ik kan me herinneren dat ik in Rotterdam centrum net Anatomy Of Addiction van !JP had aangeschaft en met de plaat onder mijn arm op de kermis was aanbeland in de groeikern die mijn ouders hadden besloten ons thuis te maken. Wat puberaal misschien, maar ik weet nog dat ik bij de botsauto’s naar mijn leeftijdsgenoten in het dorp keek en dacht: ik ben niet zoals jullie, ik ben niet zoals jullie.
Het enige clubconcert van !JP welke ik ooit bezocht, was een misser. Het was het jaar dat ze bij het grote publiek begonnen door te breken en een diversiteit aan awards wonnen. Daar stond opeens het geheim dat ik koesterde, op een veel te groot podium.
Na het einde van !JP zag ik Jean Koning nog vaak optreden. Na één van die concerten speelde hij voor de fanatiekste fans op de treden van Paradiso op zijn gitaar de klassieker Old Friend. Onvergetelijk. Ik aanschouwde een bijzondere artiest, wie inmiddels een iets groter publiek bereikte dan met zijn oude band. Maar toch ook weer niet.
‘Koning krijgt het in z’n eentje voor elkaar de zaal leeg te spelen’, schreef 3voor12 naar aanleiding van een optreden tijdens zijn Porch Song Trilogy tour in 2010. Het grote, entertainment-geile publiek haakt dan af. Muziekliefhebbers, overigens, niet.
Vorig jaar maakte hij een eerbetoon aan gevallen artiesten, Lingo: Life Legend Lost genaamd. Een duister, kalm cover-album. Niet één nummer is door hemzelf geschreven. En dat zal ook zo zijn tijdens de tour welke hieraan vast zit. Blankets, genaamd. Louter covers. Welke? Dat staat niet vast. Het kan per avond verschillen. Vast staat wel: het performers-gehalte van de avond (of middag) is hoog. Zeer, zeer hoog.
Het voelt nu als een groot onrecht dat zo weinig mensen zijn naam kennen. Het moment is daarom gekomen om mijn geheim van weleer te delen met iedereen: laat de wereld weten dat Jean Koning een briljant performer is.
Jan-Douwe